Vinkonurnar Gréta og Zelda
Jæja þá er fyrsta helgi rjúpnaveiða liðin þetta árið. Við hjónin
skelltum okkur í bústað sem staðsettur var stutt frá þeim slóðum sem við ætluðum
að veiða á.
Við tókum daginn snemma eins og flestir veiðimenn gerðu þennan
morgun, borðuðum kjarngóðan morgunverð og héldum af stað.
Blíðskapar veður var og útlit fyrir góðan dag á
fjöllum, hvort heldur við rækjumst á rjúpur eða ekki. Meistari Teitur var veiðihundur föstudagsins hjá okkur.
Hann var sokkaður upp og gerður klár, spennan leyndi sér ekki hjá
honum, hann vissi nákvæmlega hvað var í gangi.
Fjótlega tók Teitur fyrsta stand tímabilsins, hann var ca 150
metra frá okkur. Við hjónin gengum rólega til hans, gáfum okkur góðan tíma svo
við myndum ekki mæðast. Það er ótrúleg tilfinning að veiða með hundi sem heldur
sínum standi endalaust, sama hvað á dynur. Það þarf ekki öskur og læti til að
halda honum á standi, hvað þá að hlaupa til hans áður en hann ákveður að fæla
allt upp sjálfur allt of fljótt.
Nei hann bara bíður og klárar sitt 100% alltaf.
Við komum upp að honum og sjáum ca 8-9 rjúpur fyrir framan hann,
þær voru greinilega styggar, farnar að teygja sig og ókyrrast þrátt fyrir að
nokkuð langt væri í þær. Það fór svo að lokum að þær létta og voru í erfiðu
færi, ég tók eitt skot og felldi eina á fluginu, hinar flugu veg allar
veraldar.
Þessi dagur var frábær í alla staði, Teiturinn stóð klárlega
undir meistara-nafnbótinni og gott betur en það.
Það er eins og að hlusta á góða sinfóníu að veiða með slíkum
hundi þar sem hvergi er slegin feilnóta.
Við ákváðum hinsvegar að fara heim á laugardegi þar sem
spáin var leiðinleg til veiða, þetta á jú að vera gaman númer
1-2 og 3
Það er ekki lífsspursmál að fara til fjalla til að veiða rjúpur.
Auðvitað smá vonbrigði með veðrið á laugardag og sunnudag, en þannig er það bara
þegar dagarnir eru ekki fleiri en raun ber vitni.
Mig langar að benda vinnuhunda fólki á hlýfðarsokka fyrir hunda,
þeir gera kraftaverk. Eftir heilan dag á veiðum var ekki ein rispa á þófum
Teits, þetta er algjör snilld.
Það er ömurlegt að eiga vinnuhund sem hugsanlega skaddast á
fyrsta eða öðrum veiðidegi á þófa sem verður þess valdandi að hann er frá
jafnvel í nokkrar vikur.
Heyrði í einum vini mínum í gær sem var við veiðar á
Mývatnssvæðinu, sá hafði hitt mann með veiðihund sem blæddi svo úr öllum löppum
að hann átti ekkert eftir annað en að gefast upp.
Sjálfur lenti ég í þessu fyrir 2-3 árum að þófarnir rústuðust á
Teit aðra helgi í rjúpu, hann var frá restina af því tímabili, 4
helgar!
Þá lentum við í aðstæðum sem voru skelfilegar, glassúraður klammi
sem gjörsamlega rifu undan honum þófana.
Við urðum að búa um alla þófa með sérstakri bruna grisju því
annars festist allt í sárunum. Ég lýg því ekki að eftir heimkomu hvorki skeit
hann né meig í 2 sólarhringa, eftir það varð ég að bera hann út í nokkra daga
þar sem hann gat ekki gengið !!!
Já mikið leið okkur hjónum illa að horfa upp á hann svona kominn
og vita að þetta var okkur að kenna. En þetta skal aldrei koma fyrir
aftur.
Vonum að allir hafi átt góðar stundir við veiðar um helgina, set
hér inn tvær myndir af þeim vinum Grétu og Teit. Klikka á myndir til að
stækka.
Minni einnig á ljósmyndasamkeppnina sem ég gat um í síðasta
bloggi mínu.
skelltum okkur í bústað sem staðsettur var stutt frá þeim slóðum sem við ætluðum
að veiða á.
Við tókum daginn snemma eins og flestir veiðimenn gerðu þennan
morgun, borðuðum kjarngóðan morgunverð og héldum af stað.
Blíðskapar veður var og útlit fyrir góðan dag á
fjöllum, hvort heldur við rækjumst á rjúpur eða ekki. Meistari Teitur var veiðihundur föstudagsins hjá okkur.
Hann var sokkaður upp og gerður klár, spennan leyndi sér ekki hjá
honum, hann vissi nákvæmlega hvað var í gangi.
Fjótlega tók Teitur fyrsta stand tímabilsins, hann var ca 150
metra frá okkur. Við hjónin gengum rólega til hans, gáfum okkur góðan tíma svo
við myndum ekki mæðast. Það er ótrúleg tilfinning að veiða með hundi sem heldur
sínum standi endalaust, sama hvað á dynur. Það þarf ekki öskur og læti til að
halda honum á standi, hvað þá að hlaupa til hans áður en hann ákveður að fæla
allt upp sjálfur allt of fljótt.
Nei hann bara bíður og klárar sitt 100% alltaf.
Við komum upp að honum og sjáum ca 8-9 rjúpur fyrir framan hann,
þær voru greinilega styggar, farnar að teygja sig og ókyrrast þrátt fyrir að
nokkuð langt væri í þær. Það fór svo að lokum að þær létta og voru í erfiðu
færi, ég tók eitt skot og felldi eina á fluginu, hinar flugu veg allar
veraldar.
Þessi dagur var frábær í alla staði, Teiturinn stóð klárlega
undir meistara-nafnbótinni og gott betur en það.
Það er eins og að hlusta á góða sinfóníu að veiða með slíkum
hundi þar sem hvergi er slegin feilnóta.
Við ákváðum hinsvegar að fara heim á laugardegi þar sem
spáin var leiðinleg til veiða, þetta á jú að vera gaman númer
1-2 og 3
Það er ekki lífsspursmál að fara til fjalla til að veiða rjúpur.
Auðvitað smá vonbrigði með veðrið á laugardag og sunnudag, en þannig er það bara
þegar dagarnir eru ekki fleiri en raun ber vitni.
Mig langar að benda vinnuhunda fólki á hlýfðarsokka fyrir hunda,
þeir gera kraftaverk. Eftir heilan dag á veiðum var ekki ein rispa á þófum
Teits, þetta er algjör snilld.
Það er ömurlegt að eiga vinnuhund sem hugsanlega skaddast á
fyrsta eða öðrum veiðidegi á þófa sem verður þess valdandi að hann er frá
jafnvel í nokkrar vikur.
Heyrði í einum vini mínum í gær sem var við veiðar á
Mývatnssvæðinu, sá hafði hitt mann með veiðihund sem blæddi svo úr öllum löppum
að hann átti ekkert eftir annað en að gefast upp.
Sjálfur lenti ég í þessu fyrir 2-3 árum að þófarnir rústuðust á
Teit aðra helgi í rjúpu, hann var frá restina af því tímabili, 4
helgar!
Þá lentum við í aðstæðum sem voru skelfilegar, glassúraður klammi
sem gjörsamlega rifu undan honum þófana.
Við urðum að búa um alla þófa með sérstakri bruna grisju því
annars festist allt í sárunum. Ég lýg því ekki að eftir heimkomu hvorki skeit
hann né meig í 2 sólarhringa, eftir það varð ég að bera hann út í nokkra daga
þar sem hann gat ekki gengið !!!
Já mikið leið okkur hjónum illa að horfa upp á hann svona kominn
og vita að þetta var okkur að kenna. En þetta skal aldrei koma fyrir
aftur.
Vonum að allir hafi átt góðar stundir við veiðar um helgina, set
hér inn tvær myndir af þeim vinum Grétu og Teit. Klikka á myndir til að
stækka.
Minni einnig á ljósmyndasamkeppnina sem ég gat um í síðasta
bloggi mínu.