Flottur hængur, enn flottari hrygna
Komiði sæl og blessuð.
Eins og lesendur bloggsins hafa tekið eftir þá hefur lítið komið
frá mér undanfarið. Það kemur þó bara til af góðu þar sem mjög mikið hefur verið
að gera hjá mér, það þarf jú alltaf salt í grautinn.
Löng törn var þó að klárast hjá mér í gærkvöldi, törn sem byrjaði
á 5x12 tíma vöktum í álverinu, beint þaðan í 5 daga gæderí í laxinum, beint úr
gæderí-i í aðra 5x12 tíma vaktir í álverinu.
Törninni lauk svo í gærkvöldi eftir frábæran dag við veiðar með
Grétu, en hún sótti mig í álverið í gærmorgun kl. hálf sex og þaðan renndum við
beint á silungasvæði Ásgraðs í Sogi.
Við vorum mætt rúmlega 07:00 á veiðisvæðið og byrjuð að veiða um
hálf átta. Ekkert bar til tíðinda fyrri vaktina, fyrir utan að ég reisti einn
fisk sem lét samt ekki blekkjast endanlega.
Leiðinda veður var fyrri vaktina þrátt fyrir að spáð hafði verið
hæglætis veðri, hægviðri og skúrum bak við hús annað slagið. Reyndin varð
hinsvegar grenjandi rigning og rok sem við reyndum að láta hafa sem minnst
árhrif á okkur.
Þar sem ekki er veiðihús á silungasvæðinu var ekkert nema bíllinn
til að skýla okkur í pásunni, það var ekkert nema bara cosy, við vorum vel
nestuð en urðum þó að geyma að grilla pulsurnar, eða pylsurnar vegna
veðurs.
Verð samt að minnast á hvað það er ómetanlegt að eiga
góða hunda þegar farið er svona
ferðalög. Að sjálfsögðu tókum við Zeldu, Teit og Iðu með, við förum
aldrei neitt án þeirra.
Aldrei heyrist neitt í þeim á svona ferðalögum, ekki eitt einasta
væl, hóst né stuna. Skiptir þá ekki máli hvort við erum að veiða eða í ferðalagi
almennt.
Ég veit það er hjá mörgum þreytandi vandamál að hafa
vælandi hund í bílnum þegar
ferðast er, en það er án undantekninga að ef heyrist í einhverjum af okkar
hundum í bíl þá er eitthvað að sem hefur verið í öllum tilfellum hingað til að
þau þurfa að gera þarfir sínar ef í þeim heyrist, þá er bara stoppað, málið
klárað og haldið áfram.
Oft hef ég verið með eitthvert af þeim í bílnum þegar
ég skrepp að erindast eitthvað í
bænum, það er jú alltaf gaman að fara pabba í
bíltúr.
En svo kem ég hundlaus inn til baka og Gréta spyr mig hvar, hvar
er Iða, eða Zelda og Teitur. Já það er gott að eiga svo þægilega
hunda.
Við reyndum að dotta í bílnum í pásunni og að sjálfsögðu heyrðist
ekki neitt í þeim. Já ég veit, ég varð að tala aðeins um hunda í blogginu, gat
bara ekki sleppt því.
En hvað um það, við fórum svo aftur að veiða um hálf fimm leitið,
þá hafði stytt upp, vind hafði lægt og hlýnað til muna.
Það var því mikil bjartsýni í okkur hjónum að nú myndi hann gefa
sig, það stóð heima. Gréta setti í lax í kasti nr. 5 eftir pásu.
Ég er því miður ekki nægilegar góður penni til að lýsa augnablikinu þegar
hann tók, né heldur allri viðureigninni sem við tók, en það er alveg ljóst að ég
mun muna það eins lengi og ég lifi.
Laxinn var varla búinn að taka þegar Gréta sagði mér að háfa
fiskinn, hún ætlaði ekki að missa hann þennan.
Ég reyndi að koma henni góðlátlega í skilning um að það
gæti verið erfitt, bæði vegna þess að laxinn var enn út í miðju Sogi í miklum
straum og dýpi, og einnig að ég væri með ónothæfan háf til að landa
laxi, þetta væri jú bara lítill silunga háfur.
Oft heyrðist meðan á viðureigninni stóð, ég ætla ekki að missa
þennan, er ég með stöngina of hátt, er ég með stöngina of lágt?
Kjartan bremasan er allt of stíf (sem var ekki, ég slakaði samt á
henni) Kjartan bremsan er enn of stíf og svo fr.
Að lokum kom svo þessi fallegi 7 punda fiskur á land, þykkur og
fallegur Sogns lax og fagnaðarlátum ætlaði aldrei að linna, fölskvalaus gleði
skein úr andliti bæði veiðimanns og aðstoðarmanns.
Já ég myndi ekki vilja skipta á þessum eina laxi og hundrað öðrum
löxum, þessi gleymist aldrei.
Já það er magnað hvað einn fiskur getur gert, þessi ferð hefði
verið æðisleg þó við hefðum ekki fengið fisk, en þetta var náttúrulega toppurinn
yfir i-ið á ferðinni.
Það er alltaf jafn ótrúlegt þegar Gréta fær sinn fyrsta lax ár
hvert, það er alltaf jafn mikil spenna. Þrátt fyrir að Gréta sé búin að landa
þeim mörgum þá er fyrsti lax hvers sumars hjá henni eins og Maríu laxinn, alltaf
jafn mikil spenna.
Því miður skildum við myndavélina eftir í bíl þar sem ekki var
alveg hætt að rigna þegar við byrjuðum að veiða, en ég stökk í bílinn eftir
löndun og náði í hana.
Flott veiðikona, flott umhverfi, flottur lax.
Myndirnar tala sínu máli, klikka á þær til að stækka.
Eins og lesendur bloggsins hafa tekið eftir þá hefur lítið komið
frá mér undanfarið. Það kemur þó bara til af góðu þar sem mjög mikið hefur verið
að gera hjá mér, það þarf jú alltaf salt í grautinn.
Löng törn var þó að klárast hjá mér í gærkvöldi, törn sem byrjaði
á 5x12 tíma vöktum í álverinu, beint þaðan í 5 daga gæderí í laxinum, beint úr
gæderí-i í aðra 5x12 tíma vaktir í álverinu.
Törninni lauk svo í gærkvöldi eftir frábæran dag við veiðar með
Grétu, en hún sótti mig í álverið í gærmorgun kl. hálf sex og þaðan renndum við
beint á silungasvæði Ásgraðs í Sogi.
Við vorum mætt rúmlega 07:00 á veiðisvæðið og byrjuð að veiða um
hálf átta. Ekkert bar til tíðinda fyrri vaktina, fyrir utan að ég reisti einn
fisk sem lét samt ekki blekkjast endanlega.
Leiðinda veður var fyrri vaktina þrátt fyrir að spáð hafði verið
hæglætis veðri, hægviðri og skúrum bak við hús annað slagið. Reyndin varð
hinsvegar grenjandi rigning og rok sem við reyndum að láta hafa sem minnst
árhrif á okkur.
Þar sem ekki er veiðihús á silungasvæðinu var ekkert nema bíllinn
til að skýla okkur í pásunni, það var ekkert nema bara cosy, við vorum vel
nestuð en urðum þó að geyma að grilla pulsurnar, eða pylsurnar vegna
veðurs.
Verð samt að minnast á hvað það er ómetanlegt að eiga
góða hunda þegar farið er svona
ferðalög. Að sjálfsögðu tókum við Zeldu, Teit og Iðu með, við förum
aldrei neitt án þeirra.
Aldrei heyrist neitt í þeim á svona ferðalögum, ekki eitt einasta
væl, hóst né stuna. Skiptir þá ekki máli hvort við erum að veiða eða í ferðalagi
almennt.
Ég veit það er hjá mörgum þreytandi vandamál að hafa
vælandi hund í bílnum þegar
ferðast er, en það er án undantekninga að ef heyrist í einhverjum af okkar
hundum í bíl þá er eitthvað að sem hefur verið í öllum tilfellum hingað til að
þau þurfa að gera þarfir sínar ef í þeim heyrist, þá er bara stoppað, málið
klárað og haldið áfram.
Oft hef ég verið með eitthvert af þeim í bílnum þegar
ég skrepp að erindast eitthvað í
bænum, það er jú alltaf gaman að fara pabba í
bíltúr.
En svo kem ég hundlaus inn til baka og Gréta spyr mig hvar, hvar
er Iða, eða Zelda og Teitur. Já það er gott að eiga svo þægilega
hunda.
Við reyndum að dotta í bílnum í pásunni og að sjálfsögðu heyrðist
ekki neitt í þeim. Já ég veit, ég varð að tala aðeins um hunda í blogginu, gat
bara ekki sleppt því.
En hvað um það, við fórum svo aftur að veiða um hálf fimm leitið,
þá hafði stytt upp, vind hafði lægt og hlýnað til muna.
Það var því mikil bjartsýni í okkur hjónum að nú myndi hann gefa
sig, það stóð heima. Gréta setti í lax í kasti nr. 5 eftir pásu.
Ég er því miður ekki nægilegar góður penni til að lýsa augnablikinu þegar
hann tók, né heldur allri viðureigninni sem við tók, en það er alveg ljóst að ég
mun muna það eins lengi og ég lifi.
Laxinn var varla búinn að taka þegar Gréta sagði mér að háfa
fiskinn, hún ætlaði ekki að missa hann þennan.
Ég reyndi að koma henni góðlátlega í skilning um að það
gæti verið erfitt, bæði vegna þess að laxinn var enn út í miðju Sogi í miklum
straum og dýpi, og einnig að ég væri með ónothæfan háf til að landa
laxi, þetta væri jú bara lítill silunga háfur.
Oft heyrðist meðan á viðureigninni stóð, ég ætla ekki að missa
þennan, er ég með stöngina of hátt, er ég með stöngina of lágt?
Kjartan bremasan er allt of stíf (sem var ekki, ég slakaði samt á
henni) Kjartan bremsan er enn of stíf og svo fr.
Að lokum kom svo þessi fallegi 7 punda fiskur á land, þykkur og
fallegur Sogns lax og fagnaðarlátum ætlaði aldrei að linna, fölskvalaus gleði
skein úr andliti bæði veiðimanns og aðstoðarmanns.
Já ég myndi ekki vilja skipta á þessum eina laxi og hundrað öðrum
löxum, þessi gleymist aldrei.
Já það er magnað hvað einn fiskur getur gert, þessi ferð hefði
verið æðisleg þó við hefðum ekki fengið fisk, en þetta var náttúrulega toppurinn
yfir i-ið á ferðinni.
Það er alltaf jafn ótrúlegt þegar Gréta fær sinn fyrsta lax ár
hvert, það er alltaf jafn mikil spenna. Þrátt fyrir að Gréta sé búin að landa
þeim mörgum þá er fyrsti lax hvers sumars hjá henni eins og Maríu laxinn, alltaf
jafn mikil spenna.
Því miður skildum við myndavélina eftir í bíl þar sem ekki var
alveg hætt að rigna þegar við byrjuðum að veiða, en ég stökk í bílinn eftir
löndun og náði í hana.
Flott veiðikona, flott umhverfi, flottur lax.
Myndirnar tala sínu máli, klikka á þær til að stækka.