Það hefur mikið verið að gera hjá mér undanfarna mánuði, þurft að vinna í erfiðum málum sem tekið hafa á. En nú er að létta til og ég get farið að snúa mér aftur að því sem ég hef áhuga á. Eitt af því er eins og mörg ykkar vitið að leggja mitt lóð á vogarskálirnar til að uppræta spillingu sem hefur viðgengist allt of lengi í okkar ágæta áhugamáli um grúppu 7 hunda.
Síðasta blogg mitt um vinnubrögð Brynju Tomer starfsmanns (eða verktaka) Vís trygginga og stjórnamanns HRFI er bara eitt af óteljandi málum þar sem ég hef sínt fram á vanhæfi einstaklinga. Margir skoruðu á mig að senda það blogg á yfirmenn Vís en það gerði ég ekki. Kæmi mér samt ekki á óvart þó einhver annar hefði gert það. Það kæmir mér hinsvegar mjög á óvart ef hún væri enn starfandi fyrir Vís?
Við sem tryggjum hundana okkar hjá Vís hljótum að setja stórt ?-merki við þessi vinnubrögðu Brynju Tomer. Getum við treyst því að við séum með hundana okkar í réttum höndum þegar starfsmaður getur hagað sér eftir eigin geðþótta eins og ég sýndi glögglega fram á í síðasta bloggi með rökstuðningi tölvupósta.
En hvað um það. Undanfarna mánuði hefur mikið efni safnast upp hjá mér sem ég þarf að koma á framfæri. En það verður samt alltaf einhvernvegin þannig að nýjasta efnið kemur alltaf fyrst upp í hugann þegar ég sest niður við tölvuna.
Ætla ég því að byrja á því og vinna mig svo smá saman í gegnum hauginn sem safnast hefur upp.
Það nýjasta sem var að gerast hjá okkur er að tveir dómaranemar hafa tekið ákvörðun um að hætta námi. Þeir Vilhjálmur Ólafsson og Daníel Kristinsson. Þar á undan hafði Henning Þór Aðalamundarson hætt námi.
Staðan er því þannig í dag að engin er að læra til dómara og allir sem voru byrjaðir í námi eru hættir. Það er deginum ljósara að eitthvað mikið er að varðandi þessi mál. Ekki bara varðandi dómaranám heldur alla umgjörð sem kemur að málefnum grúppu 7 hunda.
Þó ég segi sjálfur frá þá er bloggið mitt í gegnum árin gríðarlegt safn heimilda um starfsemi málefna tengd grúppu 7 hundum. Þar hef ég ítrekað sýnt fram á með rökstuðningi óeðlilega gjörninga og afskipta ákveðinna persóna í gegnum árin.
Í fyrstu var þetta bara ég einn, svona eins og kall í eyðimörkinni. En smá saman fór fólk að veita mínum skrifum athygli og ekki síst viðbröðum þeirra sem ég skrifaði um. Það mátti varla fara frá mér stafur þá byrjaði kórinn að rakka mig niður. Að sjálfsögðu án alls rökstuðnings og aldrei man ég eftir að þessir aðilar hefðu svarað mér málefnanlega og átt við mig umræðu um málið. Þeir vissu sem var að ég hafði rétt fyrir mér og vildu ekki fá umræðun upp á yfirborðið. Þá var gripið til þess ráðs að ata mig auri sem eins og allir vita er versta vörnin. Þannig vinna aðeins þeir sem hafa engan málstað að verja og að endingu falla þeir.
Ég hef tekið skítkastinu eins og gæs sem skvett er á vatni og hef ekki einu sinni þurft að hrista það af mér. Aðeins einu sinni hafa þessir aðilar náð að stinga í gegn en það var þegar þeir komu þeim sögusögnum á kreik á ég legði hendur á konuna mína. Já ég viðurkenni að það stakk innfyrir og það yrði erfitt fyrir mig að svara því og í raun ómögulegt!
Það er nokkuð ljóst ef ég legði hendur á konuna mína þá myndi ég væntanlega alltaf þræta fyrir það ef það væri borið á mig. Og að sama skapi myndi ég alltaf þræta fyrir það (eðlilega) ef það væri ósatt. Það er oft erfitt að verjast sögusögnum sem komið er á kreik, sérstaklega eins alvarlegum og þessum. Þær lifa alltaf í minningu sumra persóna, þannig er það bara.
En hvað varðar mínar persónulegu skoðanir á þessum málum þá eru þær mjög ákveðnar. Menn sem berja konur eru vesalingar sem eru meðal annars uppfullir af minnimáttar kennd og þá menn á að dæma hart, bæði af samfélaginu og dómstólum.
Það hefur blundað í mér hvort ég eigi að svara þessum ásökunum (orðróm) eða ekki. Það var ekki ætlun mín að tjá mig um þetta í þessu bloggi en það þekkja þeir sem reynt hafa að bloggið getur tekið óvæntar beygjur hvenær sem er.
En það góða við þetta allt saman er þó það að í gegnum árin hafa ótrúlega margir vinir aðal hætt að vera vinir hans. Ekki vegna þess hver hann er heldur hvað hann stendur fyrir, gjörðir hans og aðkomu hans að okkar ágæta áhugamáli. Nú er svo komið að stór hópur einstaklinga sem voru vinir aðal hafa séð að svona getur þetta ekki gengið lengur. Stór hópur einstaklinga er farin að leggja við hlustir og lestur og átta sig á óheilbrigðinu sem ákveðnir aðilar stunda og eitra út frá sér um leið.
Þessir aðilar gera ekkert annað en einangrast meira og meira enda er einangrun eina ráðið við óværum svo þær smitist ekki út. Það er allavega stefna alþjóða heilbrigðisráðsins og engin ástæða fyrir okkur hin að taka ekki mark á því.
En þetta blogg er bara upphitun á því sem koma skal. Ætla ekki að hafa þetta of langt og láta þennan formála því duga að sinni.
Í lokin ætla ég að koma með tralier úr því sem ég ætla að blogga um næst en það er algjört vanhæfi allra Íslensku dómaranna okkar. Já þetta eru stór orð en auðsannanleg eins og þið sjáið hér að neðan.
Þessar upplýsingar koma frá lokuðum lista sem Ásgeir Heiðar stjórnar á facebook og handvelur inn á. Ég hef sótt tvisvar um að fá aðgang en aldrei verið samþykktur og konan mín hefur einu sinni sótt um og var ekki samþykkt heldur.
Þarna er Ásgeir Heiðar að segja sína skoðun á mér sem hann má að sjálfsögðu hafa. En takið eftir hverjir setja like á skonun Ásgeirs á mér. Já þið sjáið rétt, allir Íslensku dómararnir setja like á skoðun Ásgeirs. Það kom mér ekki á óvart að Pétur Alan, Egill Bergman og Svafar Ragnarsson settu like á kommentið en það kom mér (og mörgum öðrum) mjög á óvart að Guðjón Arinbjarnar sem hefur verið virtur fyrir að blanda sér ekki í skítkast skuli setja sitt like á skoðun Ásgeirs.
Svo tala þessir sömu menn um að þeir séu hissa á því að ég mæti ekki í próf með mína hunda. Nú skalt þú kæri lesandi snúa þessu yfir á þig. Ef um þig væri rætt þarna og dómarar setja like á skrifin myndir þú mæta í próf með þína hunda til þessara manna?
Klikka á myndir til að stækka og lesa
Síðasta blogg mitt um vinnubrögð Brynju Tomer starfsmanns (eða verktaka) Vís trygginga og stjórnamanns HRFI er bara eitt af óteljandi málum þar sem ég hef sínt fram á vanhæfi einstaklinga. Margir skoruðu á mig að senda það blogg á yfirmenn Vís en það gerði ég ekki. Kæmi mér samt ekki á óvart þó einhver annar hefði gert það. Það kæmir mér hinsvegar mjög á óvart ef hún væri enn starfandi fyrir Vís?
Við sem tryggjum hundana okkar hjá Vís hljótum að setja stórt ?-merki við þessi vinnubrögðu Brynju Tomer. Getum við treyst því að við séum með hundana okkar í réttum höndum þegar starfsmaður getur hagað sér eftir eigin geðþótta eins og ég sýndi glögglega fram á í síðasta bloggi með rökstuðningi tölvupósta.
En hvað um það. Undanfarna mánuði hefur mikið efni safnast upp hjá mér sem ég þarf að koma á framfæri. En það verður samt alltaf einhvernvegin þannig að nýjasta efnið kemur alltaf fyrst upp í hugann þegar ég sest niður við tölvuna.
Ætla ég því að byrja á því og vinna mig svo smá saman í gegnum hauginn sem safnast hefur upp.
Það nýjasta sem var að gerast hjá okkur er að tveir dómaranemar hafa tekið ákvörðun um að hætta námi. Þeir Vilhjálmur Ólafsson og Daníel Kristinsson. Þar á undan hafði Henning Þór Aðalamundarson hætt námi.
Staðan er því þannig í dag að engin er að læra til dómara og allir sem voru byrjaðir í námi eru hættir. Það er deginum ljósara að eitthvað mikið er að varðandi þessi mál. Ekki bara varðandi dómaranám heldur alla umgjörð sem kemur að málefnum grúppu 7 hunda.
Þó ég segi sjálfur frá þá er bloggið mitt í gegnum árin gríðarlegt safn heimilda um starfsemi málefna tengd grúppu 7 hundum. Þar hef ég ítrekað sýnt fram á með rökstuðningi óeðlilega gjörninga og afskipta ákveðinna persóna í gegnum árin.
Í fyrstu var þetta bara ég einn, svona eins og kall í eyðimörkinni. En smá saman fór fólk að veita mínum skrifum athygli og ekki síst viðbröðum þeirra sem ég skrifaði um. Það mátti varla fara frá mér stafur þá byrjaði kórinn að rakka mig niður. Að sjálfsögðu án alls rökstuðnings og aldrei man ég eftir að þessir aðilar hefðu svarað mér málefnanlega og átt við mig umræðu um málið. Þeir vissu sem var að ég hafði rétt fyrir mér og vildu ekki fá umræðun upp á yfirborðið. Þá var gripið til þess ráðs að ata mig auri sem eins og allir vita er versta vörnin. Þannig vinna aðeins þeir sem hafa engan málstað að verja og að endingu falla þeir.
Ég hef tekið skítkastinu eins og gæs sem skvett er á vatni og hef ekki einu sinni þurft að hrista það af mér. Aðeins einu sinni hafa þessir aðilar náð að stinga í gegn en það var þegar þeir komu þeim sögusögnum á kreik á ég legði hendur á konuna mína. Já ég viðurkenni að það stakk innfyrir og það yrði erfitt fyrir mig að svara því og í raun ómögulegt!
Það er nokkuð ljóst ef ég legði hendur á konuna mína þá myndi ég væntanlega alltaf þræta fyrir það ef það væri borið á mig. Og að sama skapi myndi ég alltaf þræta fyrir það (eðlilega) ef það væri ósatt. Það er oft erfitt að verjast sögusögnum sem komið er á kreik, sérstaklega eins alvarlegum og þessum. Þær lifa alltaf í minningu sumra persóna, þannig er það bara.
En hvað varðar mínar persónulegu skoðanir á þessum málum þá eru þær mjög ákveðnar. Menn sem berja konur eru vesalingar sem eru meðal annars uppfullir af minnimáttar kennd og þá menn á að dæma hart, bæði af samfélaginu og dómstólum.
Það hefur blundað í mér hvort ég eigi að svara þessum ásökunum (orðróm) eða ekki. Það var ekki ætlun mín að tjá mig um þetta í þessu bloggi en það þekkja þeir sem reynt hafa að bloggið getur tekið óvæntar beygjur hvenær sem er.
En það góða við þetta allt saman er þó það að í gegnum árin hafa ótrúlega margir vinir aðal hætt að vera vinir hans. Ekki vegna þess hver hann er heldur hvað hann stendur fyrir, gjörðir hans og aðkomu hans að okkar ágæta áhugamáli. Nú er svo komið að stór hópur einstaklinga sem voru vinir aðal hafa séð að svona getur þetta ekki gengið lengur. Stór hópur einstaklinga er farin að leggja við hlustir og lestur og átta sig á óheilbrigðinu sem ákveðnir aðilar stunda og eitra út frá sér um leið.
Þessir aðilar gera ekkert annað en einangrast meira og meira enda er einangrun eina ráðið við óværum svo þær smitist ekki út. Það er allavega stefna alþjóða heilbrigðisráðsins og engin ástæða fyrir okkur hin að taka ekki mark á því.
En þetta blogg er bara upphitun á því sem koma skal. Ætla ekki að hafa þetta of langt og láta þennan formála því duga að sinni.
Í lokin ætla ég að koma með tralier úr því sem ég ætla að blogga um næst en það er algjört vanhæfi allra Íslensku dómaranna okkar. Já þetta eru stór orð en auðsannanleg eins og þið sjáið hér að neðan.
Þessar upplýsingar koma frá lokuðum lista sem Ásgeir Heiðar stjórnar á facebook og handvelur inn á. Ég hef sótt tvisvar um að fá aðgang en aldrei verið samþykktur og konan mín hefur einu sinni sótt um og var ekki samþykkt heldur.
Þarna er Ásgeir Heiðar að segja sína skoðun á mér sem hann má að sjálfsögðu hafa. En takið eftir hverjir setja like á skonun Ásgeirs á mér. Já þið sjáið rétt, allir Íslensku dómararnir setja like á skoðun Ásgeirs. Það kom mér ekki á óvart að Pétur Alan, Egill Bergman og Svafar Ragnarsson settu like á kommentið en það kom mér (og mörgum öðrum) mjög á óvart að Guðjón Arinbjarnar sem hefur verið virtur fyrir að blanda sér ekki í skítkast skuli setja sitt like á skoðun Ásgeirs.
Svo tala þessir sömu menn um að þeir séu hissa á því að ég mæti ekki í próf með mína hunda. Nú skalt þú kæri lesandi snúa þessu yfir á þig. Ef um þig væri rætt þarna og dómarar setja like á skrifin myndir þú mæta í próf með þína hunda til þessara manna?
Klikka á myndir til að stækka og lesa